| |||
Włodzimierz Kotoński | |||
| Urodzony 23 sierpnia 1925 w Warszawie, polski kompozytor. Studiował w PWSM w Warszawie w klasie kompozycji Piotra Rytla oraz klasie fortepianu Marii Klimont-Jacynowej. Dyplom uzyskał w 1951. Prywatnie studiował także u Tadeusza Szeligowskiego. Po roku 1950 zainteresował się folklorem podhalańskim, co znalazło swój wyraz w kompozycjach oraz opublikowanych pracach teoretycznych. W latach 1957-1961 brał udział w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt. Na stałe związał się ze Studiem Eksperymentalnym PR. Działał również w zagranicznych studiach muzyki elektronicznej: Kolonia (Westdeutscher Rundfunk, 1966-67), Sztokholm, Freiburg, Paryż (Groupe de Recherches Musicales ORTF, 1970) i Bourges. W 1970-71 przebywał na stypendium Berliner Kunstlerprogramm w Berlinie Zachodnim. Od 1967 wykłada kompozycję oraz kieruje uczelnianym Studiem Muzyki Elektronicznej w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie (dawnej PWSM). Do grona jego wychowanków należą m.in. tacy kompozytorzy jak Paweł Szymański, Hanna Kulenty, Stanisław Krupowicz, Tadeusz Wielecki, Edward Sielicki, Jacek Grudzień, Paweł Mykietyn. Włodzimierz Kotoński prowadził gościnnie wykłady z kompozycji i muzyki elektroakustycznej w uczelniach zagranicznych: Królewska Akademia Muzyczna w Sztokholmie (1971), Stanowy Uniwersytet w Buffalo (1978), University of Southern California w Los Angeles (1982), Rubin Academy of Music w Jerozolimie (1989) oraz Konserwatorium w Alkmaar (1993). W 1972 otrzymał tytuł doktora. W 1983 został profesorem nadzwyczajnym, a od 1990 jest profesorem zwyczajnym. Pełnił wiele funkcji publicznych: w latach 1974-76 był naczelnym redaktorem muzycznym PR oraz naczelnym dyrektorem muzycznym PRiTV, pomiędzy 1980-83 piastował stanowisko wiceprezesa, a od 1983 do 1989 - prezesa Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji ISCM). Otrzymał nagrody: Ministra Kultury i Sztuki (1973), Związku Kompozytorów Polskich (1976) oraz Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1979). Dorobek twórczy Kotońskiego jest niezwykle różnorodny: od muzyki solowej instrumentalnej poprzez dzieła kameralne, orkiestrowe, wokalno-instrumentalne, instrumentalno-elektroniczne, muzykę na taśmę, teatr instrumentalny do muzyki filmowej i teatralnej. Dopełniają go prące teoretyczne na temat folkloru podhalańskiego i instrumentów perkusyjnych. | |||
| |||
|
Twórczość Włodzimierza Kotońskiego, odróżnia się na mapie współczesnej muzyki polskiej odrębnym, łatwo uchwytnym i wysoce indywidualnym charakterem, wynikającym może nie tyle ze stosowanych środków - te ewoluowały w ciągu dziesięcioleci - ile z władającej nimi estetyki, charakterystycznego temperamentu artysty oraz związanego z nim typu wyrazu. W tym zakresie kompozytor wcześnie znalazł sobie własną ścieżkę, o czym można się przekonać słuchając jego utworów z lat pięćdziesiątych (wyrosłych jeszcze z wzorów "awangardy darmstadzkiej"). Uderza w nich bardzo subtelny koloryt, wielka wrażliwość na sensualne jakości brzmienia i finezję dźwiękowych deseni, a także skłonność do kontemplacyjnej nastrojowości. Podobny klimat muzyczno-poetycki towarzyszy późniejszym utworom Kotońskiego, opartym na najnowszych technikach i niekonwencjonalnym instrumentarium (łącznie z nurtem elektronicznym). Muzyka jego, skupiona i zamyślona, rozwija się jakby na zwolnionych obrotach mimo stosowanych przecież zmian tempa i kontrastów. Artysta ten, pełen dyskrecji i smaku, zwłaszcza w kreowaniu wyszukanych barw brzmieniowych, unika wielkich dramatów i wybujałej ekspresyjności - domeną jego jest raczej bardzo specyficzny, sugestywny (nieco marzycielski...) nastrój i malarska fantazja. W młodych latach, jako twórca mocno związany z tradycją - a raczej z wzorami klasyki naszego stulecia - wkroczył następnie na drogę zdecydowanie nowatorską, poszukując świeżych środków wyrazu i nowych rozwiązań techniczno-brzmieniowych (m.in. w zakresie muzyki elektronicznej), stając się jednym z protagonistów sławnej polskiej awangardy. Awangardy, która zyskała w swoim czasie tak wielkie zainteresowanie i uznanie w świecie. Dzisiaj, gdy minął we współczesnej twórczości czas "burzy i naporu", okres najbardziej dynamicznych i ekstremalnych poszukiwań warsztatowych, a wielu kompozytorów zwróciło się znowu do tradycji - Kotoński ujawnił inne niż dotąd oblicze twórcze: osobliwe, oryginalnie poetyckie, w pełni niezależne. [...] Barbara Smoleńska-Zielińska | |||
<< powrót |
