Tadeusz Bukowski-Grosek
godło POKWOL

"K^uOWOL KUJY KÓNIÉ W^uOJSKU UŚPIONEMU"

Zył downó w P^uolanak k^uowol nad k^uowole,
p^uochudziył z Rysulów, Pietrzokiem nazwany.

D^uo kuźnié Rysuli s·ićka prz·ichódziyli,
był tó majster d^uobry tó gó s·ićka znali.

Ch^uodziył zołniyrz po wsiak i sukoł k^uowola,
naseł gó w P^uolanak tó Józef Rysula.

C^uosi zaburzałó, Pietrzok z ławy hipnon,
^uoficer wloz w izbe, głowom d^uo nik kiwnon.

Byłó już z wiecóra, kozoł mu sié zbiyrać,
chłop się tr^uoche zdziwiył, ni móg sie nic spytać.

Wzuł kyrpcé na n^uogi i kabłuk na głowe,
cuche wruciył na sie, t^uorbe pod pazuche.

^uOstońcié tyz z B^uogiem, zołniyrz pedzioł babié,
Pietrzok sjon ciupage, krz·iz zrobiył przed s^uobié.

Idzié w^uojok naprzód, nic d^uo mnié nie godo,
inó na mnie casem tak z boku p^uoziyro.

Prz·iśli me w Pisanom, wr^uota zazgrz·ipiały,
w^uojsko krajym spałó, kónie p^uowstawały.

Zołniyrz znaki dawoł, jo sprzynt z t^uorby wyjon,
tutok mo być cichó, palcem na mnié kiwnon.

Strugołek k^uopyta, róg był wyróśniony,
h^uojtury sié sarpoł, barzyj był nerwówy.

Jeden n^uogom sarpnon, jo mu brz·ićkó naklon,
patrze w^uojsko wstaj", zołniyrz d^uo nik krz·iknon.

Jescé śpicié bracio, cas nas nie nadeseł,
kónie p^uodkujyme, k^uowol do nos prz·iseł.

Skuńcyłek r^uobóte, kwilyk z b^uoku prz·isiod,
zołniyrz wzion mi t^uorbe i strugówin nakłod.

Wysedek d^uo p^uola troche zm^uordówany,
dźwiyrze zaroz za mnom, szczelnie sié zawarły.

Sjonek t^uorbe z pleców, wysuł strugówiny,
nie niysem dó dómu, dali mi na kpiny.

Zachódzi dó dómu, baba ryncé składo,
dwa tyźnia cie ni ma, a chłop nie d^uowiyrzo.

Baba biere t^uorbe i sprzyt śniyj wyjmujy,
patrz·i, a w plecoku złote strugówiny.

Hipnon stary Pietrzok, p^uolycioł w Pisanom,
tam ka se wytrzepoł te strugi p^uod ścianom.

Suko, wsyndyj patrz·i, miesiącek mu świyci,
nika nic nie widnó bierom gó tys złości.

Idzie ku chałpié, ^uo tym s·ićkim myśli,
miołek t^uorbe złota, ni móze zyjść z myśli.