Maria Gołdyn godło MARIA "BAJKA O GÓRACH I GÓROLAK" (humoreska) Pan Bóg nas ukochany, kiedy stworzył hole rzekł do Janioła Stróża tak: "Słuchoj! Tu bedom zyć Górole, a ze góry som wielgie, bojno po nik chodzić. Ty musisz strzec Góroli i od niesceńść bronić". "Niech tak będzie rzekł Janioł - tako bozo wola, trza bedzie bacnie śledzić każdego Górola". Lec nie wiedzioł se jesce Janiołek kochany jako go to robota ceko w Zakopanym. Jus zaroz na pocątku rzec się stała strasno, bo nie Górol, a Ceper pod Giewontem zasnon. Janioł Stróż budzi cepra: "Ka? Ni mos rozumu? Złaź na dół chłopce wartko i wracoj du domu" "Ocaliłek biedoka uciesył się Janioł bo pewnie by skońcył zycie pod tom wielgom skałom". Nie długo zaś w górach rusyła lawina i coby nie Janiołek inkso zginyłaby ceprzyna. Roz se Janioł Stróż zdrzymnon był wiycie zmyncony i nie fcioł nawet spojrzeć na te strasne góry. I tak se śpi smacnie, ale w końcu słysy, ze gdzieś tam niedaleko nie sanujom cisy. To górole wej przyśli, porwali ciupagi i zacyni se w kole przebiyrać nogami. I tak ci podskakujom do samego nieba, tońcom "zbójnickiego" cos im wiyncyj trzeba. Janioł Stróż wreście stanon. Patrzy, i tak myśli: "Cyzby to jesce djabli tutok w góry przyśli?". Podsed kapkę blizyj. Patrzy! To górole! Przyśli se potańcować w te góralskie hole. Jus Janioł syćko wiedzioł patrząc po Górolak i rzeknon: "Wos chłopoki to nie trza pilnować!" A mioł racyjom świyntom -bo górol chłop twardy, łon by se i poradził ze samiutkim djabłym. Zaś Djaboł robił podsłuf hań spod Gubałówki i pomyśloł se wartko: "To nie dlo mnie śtuki, trza będzie iść w doliny i tam ludzi kusić", bo przecie łon tu w górach fnet by się udusiył. Janiołek na koniec to tak syćkim pedzioł: ze "Góry dlo Góroli", a ceprów som przegnoł. Spodobała się Bogu Janiołecka mowa i zawołoł : "Janiele cas wracać do nieba!" Zaś w niebie Janiołkowi na skrzypeckach grali, kiedy mu świynty Pieter z Panem Bogiem nagrode wryncali. "O ZAŚPIONYK RYCERZAK" Wy hań śpicie wieki całe lezycie na wielgiej skale. Nie obudzom wos skrzypecki ani bicie w bybynecki. Cemus zeście tak zasnyni? Cy to zol wos zakamiyniył, cy tynsknota za ślebodom? O niej stare wieści wiedom. Przelatujom ponad wami orły, trzepocom skrzydłami. Wiater, grzmoty, łyskawice spadajom na wase lice. Ale cos ta z tego kie nie słychno bicio serca wasego! Kansi kierpce mocno skrzypiom, dlo wos łone ino zipiom. A klaskanie ciupazecek nie obudzi w wos dusycek. Ale może wy tak cujnie spicie i jak trza będzie do walki staniecie. A na razie nima nic w te casy coby rusyło serduskiym wasym. I pewnie to jus tako wasa dola lezeć i pilnować nasego Podhola! | ||