Rodziny o tradycjach artystycznych wykraczających poza jedno pokolenie to w Zakopanem nic nowego. Nieczęsto jednak udaje się na jednej wystawie podziwiać dokonania artystyczne na przykład ojca i córki. Dlatego warto wybrać się do kościeliskiego Domu Ludowego, gdzie czynna jest wystawa Władysława Walczaka Banieckiego, jego córki Barbary Banieckiej-Dziadzio i zięcia Bogdana Dziadzio.
Pan Władysław zaczął malować na szkle w 1962 roku. Zobaczył u kogoś obrazek na szkle i postanowił spróbować. W tajniki malowania wprowadziła do Helena Średniawa z Muzeum Tatrzańskiego. Na początku malował wieczorami i nocami, w czasie wolnym od zajęć w gospodarstwie. Potem zaczął malować dla Cepelii. W roku 1968 dostał nagrodę ministra kultury, a w 1974 nagrodę im. Oskara Kolberga. Jego styl - choć tradycyjny - rozpoznawalny jest od razu. Czarne tło, a na nim sceny zbójnickie i religijne. Subtelny rysunek, często pociągnięty złotą linią, delikatne kolory.
Barbara Baniecka-Dziadzio namalowała pierwszy obraz w wieku 14 lat. Później była szkoła i nieudany strat na studia. Rok czasu do kolejnych egzaminów wypełniła malowaniem. Szybko znalazła własną drogę artystyczną, przekraczając granicę sztuki ludowej. Dzisiaj jest uznaną artystką, wystawiającą na całym świecie. Eksperymentuje z kolorem, kompozycją. Jej obrazy są bardzo charakterystyczne - bohaterów otaczają kaskady ornamentów roślinnych, pełnych blasków prawdziwego złota.
Bogdan Dziadzio ukończył AWF i chociaż pracuje jako nauczyciel, to jego życiem jest sztuka. W pewnym momencie zafascynowany ikonami zaczął malować. Teraz głównie rzeźbi. Jego polichromowane płaskorzeźby wiele mają wspólnego zarówno z malarstwem ikonowym, jak i ludowym. Niedawno też zaczął ilustrować wydawnictwa medyczne, rysując wiernie anatomiczne szczegóły.
Anna Zadziorko, Tygodnik Podhalański