Wacław Przeklasa opowiada o polaniorskim redyku:
Przygotowując "Osod", oparlimy się na starych kościeliscańskich opowieściach baców Sobczyków-Kierniów. Redyk wiosną i jesienią to kiedyś było wielkie święto. Na tej skalnej ziemi było trudno owce wypaść. Nawet dzisiaj, jak baca bierze owcę, to musi za nią zapłacić. A kiedyś od tej jednej dojnej owcy, która poszła w hole, baca płacił gaździe siedem oscypków abo siedem funtów sera, co w tym czasie było poważnym zasobem żywności dla rodziny. Bo jakeś miał dziesięć owiec, to już było siedemdziesiąt funtów, tj. ok. 35 kg sera. Narobiło się z tego bryndzy i to musiało starczyć do wiosny. Baca musiał być dobrym gospodarzem, coby zapłacić gazdom, wypłacić juhasom i jeszcze mieć z tego jakiś zysk. Musiał być honorny, niczego się nie lękający i jeszcze wychodzący na swoje. A juhaska. To tak ładnie się wydaje, kie przychodzi z tymi owcami honornie ubrany.

A jednak w holach było dużo trudniej. Jeszcze jak to lato było słoneczne, to jakoś było znośnie. Ale jak tak rzeczywiście przyszły jakieś deszcze, to portek nie szło wysuszyć. Juhas też miał odpowiedni hyr i nie był to byle ziajok. Po pierwsze musiał z owcami umieć robić, druga rzecz - niebezpieczeństwo. Były rysie, wilki, niedźwiedzie. Musiał to być chłopak odwozny, bo zdarzało się, że też owce sobie podkradali. Przechodziło się nawet na słowacką stronę. Potem były różne krwawe porachunki. Jak baca był ryzykant i dobrał sobie odpowiednich juhasów, to podchodzili pod szałas i zabierali owce, kielo chcieli. Nie było to łatwe, bo owce miały odpowiednie znaki. Na przykład Luptoki Słowaki znacyli inaczej, u nas wysmarowane były po cuprynie albo zastrzyki na uszach robili, normalnie zastrzyżone nożyczkami jeden, dwa karpiki. No i zatońcyć i zaśpiewoć też musioł umieć. To był odpowiedni kandydat na męża. Po świętym Michale, tradycyjnej dacie rozwiązania pasterstwa, owce przychodziły do wioski, baca rozdawał je właścicielom, a ci juz na własną rękę je wypasali. No i wtedy był samopas, można było wleźć na cyjąś posesję.